Nog zo weinig gedaan, toch al zoveel meegemaakt

Dinsdagmiddag om 16.40 vertrok mijn vliegtuig naar de andere kant van de wereld. Via Londen en Johannesburg kwam ik woensdagochtend om 10.35 aan in Kimberley. Het was nog even afvragen of we heelhuids zouden overkomen met het gammele vliegtuigje dat ons van Johannesburg naar Kimberley vloog, maar we hebben het gehaald. Een warm ontvangst want onze medestudenten, die twee uur eerder aangekomen waren, stonden ons samen met Arjen (mijn stagebegeleider/docent die hier naar toe is geëmigreerd) in de aankomsthal op te wachten. Het was dan ook de enige aankomsthal met een mini bagageband op het kleine vliegveld in Kimberley. Noggeen half uur later reed ik aan de linkerkant van de weg in onze gouden bak op weg naar Douglas. Een lange rechte weg van anderhalf uur en daarna nog via een hobbelige zandpad (hier ook wel ‘stofpad’ genoemd) voordat we bij ons huis aankwamen.

Na anderhalf uur rijden kwamen we dan eindelijk aan bij het hek van ons huis, met als naambordje ‘ Sunset’. Ik dacht er eindelijk te zijn, maar aangezien onze tuin 10.000 hectare groot is was dat ook nog even een stukje rijden. Eenmaal aangekomen bij mijn verblijf voor de komende 5 maanden viel mijn mond open. Ik had al wel foto’s gezien, maar die vielen in het niets bij hoe het in het echt eruit ziet. Eigenlijk weet je ook pas echt hoe het er hier uitziet totdat je het zelf hebt gezien. Twee grote huizen, 1 deel met de slaapkamers en het andere deel met de woonkamer en keuken. Natuurlijk ook niet het zwembad te vergeten en het enorme uitzicht.

Inmiddels ben ik hier pas 6 dagen, maar het lijkt al een eeuwigheid. Ook hebben we nog helemaal niet zo veel gedaan, maar toch al zoveel meegemaakt. In het huis heb ik niets te klagen en ben ik even weg van alles wat er hier allemaal gebeurd, maar daar buiten is het een hele andere wereld. Zo hadden we onze eerste ervaring toen we donderdag boodschappen gingen doen. We waren al gewaarschuwd, maar er wordt inderdaad continue in je boodschappenmandje gekeken wat je gaat kopen. Alcohol mogen wij dan ook niet hier in het dorp halen, omdat dit een groot probleem is in dit gedeelte van Zuid-Afrika. Vervolgens hadden wij wel een hele kar vol met boodschappen en het leek net of we iets heel raars hadden gedaan, zo erg werden wij door iedereen aangestaard. Ik voelde me gewoon echt opgelaten dat we zoveel hadden gekocht.

Zondag zijn we met alle studenten naar de ‘Tronk’ geweest, ook wel de gevangenis van Douglas. Dit was wel het meest indrukwekkende tot nu toe. De gevangenissen in Nederland zijn er niets bij. Met 20 man in een cel en je wordt ook echt gestraft voor wat je hebt gedaan. Het geloof en de kerk spelen wel een belangrijke rol en dat is dan ook hun enige houvast. Iedereen is zo dankbaar dat je daar wilt zijn en met hen wilt praten. De verschillen tussen blank en zwart merk je hier nog erg goed. Sommige zwarten zien zichzelf nog steeds als duivels en minderwaardig. Zo is het voor sommige heel raar dat je met ze wilt praten, laat staan dat je ze ergens mee helpt.
Dit merkte ik ook de eerste dag dat wij aan ons zwembad lagen. Terwijl wij heerlijk in de zon lagen niets te doen, waren verschillende mensen in ons huis bezig om dit schoon te maken en op te knappen. Ik voelde me hier zo ongemakkelijk bij. Waarom zouden zij ons huis schoon moeten maken en vaak ook echt voor helemaal niets. Mensen werken hier 7 dagen per week 8 uur per dag (als het niet meer is) voor een dagloon van 100 Rand (7 euro). Echt ongelofelijk.

Maandag zijn we voor het eerst naar de townships gegaan. Huizen van golfplaten, overal afval en geen blanke te bekennen. Achterop het ‘ bakkie’ van Arjen zwaaiden alle mensen naar me alsof ik de koningin was. Zoveel ellende, maar, maar iedereen begroet je van harte. Het doet je ook zoveel om die kleine kindjes daar te zien. Helemaal toen we gisteren gingen helpen bij Jose en Zoë, die elke week een spelmiddag voor de kinderen van de townships organiseren. Met 45 graden stonden we op een open veld met de kindjes te spelen, maar al snel vergat je de warmte door de vrolijkheid van de kindjes. Spelletjes als ‘Annemaria Koekkoek’ speelden ze leuk mee. We werden er wel op gewezen dat we daar niet alleen waren. In de bosjes verderop zag je ouderen zitten die de boel in de gaten hielden. Waarschijnlijk onder invloed van drank of drugs, maar toch heb ik me geen moment onveilig gevoeld.

Dit is nog maar het begin van alle ellende die ik hier mee ga maken, dus het zal zeker heftig worden, maar daarnaast ben ik er van overtuigd dat ik een hele leuke tijd tegemoet ga. We hebben een leuke groep van bijna 20 studenten en niet te vergeten onze medebewoners; de dieren! Neushoorns, gnoes, herten, slangen, apen en bokken hebben we al gespot. De giraffen hebben we inmiddels ook gezien!

Vandaag kan ik lekker van een vrije dag genieten, maar morgen gaan we kijken waar iedereen stage gaat lopen. Het is nog even de vraag of we maandag kunnen beginnen, vanwege de onrust die momenteel in de dorpen heerst, maar zolang het niet veilig is gaan we ook echt niet beginnen, dus dat is wel een fijn idee. Succes met alle kou en regen daar, ik zal wat warmte jullie kant opsturen.

Lekker dag! (Fijne dag)